"Gniazdo" Cynthia D'Aprix Sweeney (92)

Miłość od pierwszego wejrzenia

Zwykle dzielę okładki książek na te ładne i brzydkie. Do ładnych przyzwyczajam się w ciągu kilku godzin, później lubię na nie popatrzeć, ale obywa się bez większych zachwytów. Od dwóch tygodni rozróżniam również okładki, a raczej okładkę (bo znalazłam dotąd tylko jedną) o kategorię wyższą od ładnych. Do tej grupy zaliczam właśnie Gniazdo. Dostałam je na urodziny, w sumie sama ją wybrałam. Słyszałam różne opinie, ale uznałam, że nawet, jeśli środek mi się nie spodoba, to oprawa będzie pięknie wyglądać na mojej półce. O ile będę ją w stanie tam włożyć, bo przez pierwszy tydzień leżała na komodzie, a ja patrzyłam na nią co chwila. I za każdym razem nie mogłam się na nią napatrzeć, podziwiając jej piękno. Brałam ją w dłonie, dotykałam chropowatej powierzchni i patrzyłam... Aż pewnego dnia zaczęłam czytać.

Ojciec zostawił dzieciom spory fundusz powierniczy, który mógłby rozwiązać aktualne problemy rodzeństwa. Niestety matka wydała większość środków na wyciągnięcie jednego z synów z problemów i uniknięcie skandalu. 

Dwie siostry i dwóch braci

Na początku bardzo się zdziwiłam, bo nie czytam opisów książek, żeby sobie czegoś nie zaspojlerować. Chociaż fakt, o którym mówię, nawet nie jest tam bezpośrednio wskazany. Myślałam, że bohaterami będą dwudziestolatkowie, może nastolatkowie, a spotkałam czterdziestolatków. Tak bardzo przywykłam do czytania o problemach ludzi w moim wieku, że nie zdawałam sobie sprawy, że życie starszych, ustatkowanych ludzi może być tak ciekawe. 

"Pierwszy pocałunek wśród regałów z książkami. To by dopiero było romantyczne"

Niewątpliwie to właśnie postaci są bardzo mocną stroną tej powieści. Głównymi bohaterami są homoseksualista po ślubie Jack, matka bliźniaczek Melody, niespełniona pisarka Beatrice i stwórca całego zamieszania, Leo - rodzeństwo Plumbów. Ale to tylko początek, bo poznajemy również wielu bohaterów drugoplanowych - każdy z nich był bardzo realistyczny. Podobało mi się, że przed związaniem właściwej akcji, przedstawiono czytelnikowi braci i siostry tak, żeby nie gubił się w ich gąszczu w dalszej części lektury.

Pierwsze zdanie w książce zajmuje cały akapit, aż 13 linijek. Autorka posługuje się bardzo bogatym, wyszukanym językiem. To nie jest pozycja, którą da się przeczytać w jedną noc. Gniazdo trzeba smakować, zdanie po zdaniu, powoli, nigdzie się nie śpiesząc, najlepiej w zupełnej ciszy. Tak, żeby czuć promieniującą z książki atmosferę Nowego Jorku.

Potrzebowałam chwili, żeby przyzwyczaić się do częstych skoków w czasie, które na początku lekko mnie irytowały. Zachwycałam się już okładką? Tak, bo Gniazdo jest pięknie wydane. Ale! Czytając zdarzyło mi się trzymać okładkę za złote zdobienie, wyobrażacie sobie co poczułam, kiedy jego część została na moich palcach? :(

"Posiadanie przedmiotów z domu nie było tym samym co posiadanie domu."

Gniazdo to powieść o  trudnych relacjach między czwórką rodzeństwa, a także ich matką. Miejscami śmieszna, bardzo klimatyczna i wymagająca czasu, jest skierowana do starszych czytelników niż nastolatkowie. To właśnie życiowego doświadczenia trzeba, żeby w pełni cieszyć się lekturą i zrozumieć prawdziwe znaczenie tytułowego gniazda. Z pewnością wrócę do niej za kilka lat.

ocena: 5/6 (Powyżej oczekiwań)

Gniazdo Cynthia D'Aprix Sweeney, tytuł oryginału: The Nest, tłumaczenie: Anna Gralak, wyd. Znak 2016, 346 stron, 1/1