Premierowo: "Światło, które utraciliśmy" Jill Santopolo (103)

11 września 2001 roku, kiedy wieżowce World Trade Center runęły, miałam zaledwie 5 lat. Zupełnie nie rozumiałam, co się wtedy wydarzyło, co oznaczają te wszystkie obrazy wyświetlane w kanałach informacyjnych. Poza tym, to stało się tak daleko... Dla mnie to był dzień jak każdy inny, chociaż zmienił życie milionów Amerykanów.

Lucy i Gabe poznali się 11 września 2001 roku, a ich miłość narodziła się w tle tamtej tragedii. Chociaż od początku wiedzieli, że ich uczucie to coś szczególnego, Gabe postanowił przenieść się na Bliski Wschód jako reporter, zostawiając zrozpaczoną dziewczynę w Nowym Jorku. 

Wydarzenia z dnia ataku terrorystycznego stanowią jedynie tło powieści, jednak bardzo mocno czuć atmosferę, jaka panowała wtedy w mieście. W dalszej części książki również przewija się ten motyw. Okładka na pierwszy rzut oka wydała mi się zwyczajna, dopiero w miarę jak poznawałam odkrywałam, co w sobie kryje, nabierała dla mnie sensu i piękna. Uwielbiam również takie aksamitne, przyjemne w dotyku oprawy.

"Prawdziwe oblicze ukazujemy tylko tym, na których nam najbardziej zależy."

Już czytając prolog, liczący zaledwie kilkanaście zdań, przepadłam. Narracja powieści jest nietypowa, bo Lucy mówi tak, jakby opowiadała Gabe'owi ich historię z własnej perspektywy. Przedstawia najważniejsze wycinki własnego i wspólnego życia, unikając niepotrzebnych informacji. Opowiadając, odnosi się do nieznanej jeszcze czytelnikowi teraźniejszości, podsycając jego ciekawość. Język powieści jest bardzo lekki, a każde zdanie jest w określonym miejscu potrzebne. Rozdziały są bardzo krótkie, często liczą dwie lub trzy strony,  trudno się oderwać od lektury. Akcja trwa kilkanaście lat, więc nie obeszło się bez licznych skoków w czasie. 

Bezpośrednie zwroty do Gabe'a sprawiają, że wraz z umiejscowieniem powieści w tle z tragiczną historią Nowego Jorku, nadają całości wielkiego realizmu, stanowiącego największą zaletę tej powieści. Bohaterowie książki - Gabe, Lucy nie są pozbawieni wad. W świetle idealnej miłości łączącej kochanków, Gabe podejmuje decyzję o wyjeździe, bo stawia własne marzenia na pierwszym miejscu. Natomiast Lucy odmawia towarzyszenia mu, będąc zbyt skupiona na własnej karierze. W pewnym momencie z historii miłości dwóch osób zrobił się trójkąt, ale w żadnym stopniu mi on nie przeszkadzał a raczej... wydawał się na miejscu. Dalsze wydarzenia również były tak rzeczywiste, że mogłyby wydarzyć się w prawdziwym świecie. Wcale bym się nie zdziwiła. 

Nie spodziewałam się, że Światło, które utraciliśmy tak bardzo mi się spodoba. To cudowna książka, a raczej list kobiety do ukochanego, która przeżyła niezwykłą miłość, dowiedziała się, jak wiele można w jej imię poświęcić, kiedy warto porzucić marzenia. Lucy musiała podjąć w ciągu tych lat wiele trudnych decyzji, które jak się później okazało, rzutowały na całe jej życie. Polecam Wam tę pozycję, ponieważ zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Jestem pewna, że zapamiętam ją na długo.

ocena: 6/6 (Wybitny)

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Otwarte.

Światło, które utraciliśmy Jill Santopolo, tytuł oryginału: The Light We Lost, tłumaczenie: Mateusz Borowski, wyd. Otwarte 2017, 346 stron, 1/1