"Pokój" Emma Donoghue (51) + ekranizacja

Sięgając po Pokój nie wiedziałam, o czym jest historia. Nie lubię czytać opisów z tyłu książek, żeby przypadkiem czegoś sobie nie zaspojlerować. Słyszałam tylko, że jest dobra i ekranizacja zgarnęła kilka nominacji do Oscara. Tym oto sposobem trzymam w dłoniach książkę, która jest zupełnie inna niż wszystkie.

Narratorem jest pięcioletni Jack, razem z mamą mieszka w Pokoju, który jest całym jego światem. Dla jego mamy jest więzieniem, została porwana i umieszczona w nim gdy miała dziewiętnaście lat.

Jestem pod wrażeniem tego, jak wiarygodna jest narracja Jacka. Używa dziecięcego języka. Nic nie jest powiedziane wprost, wszystkiego trzeba się domyślić. Bo rzeczy dla nas oczywiste, są dla pięciolatka trudne do ogarnięcia. Szczególnie, jeśli rozwija się w ograniczonym otoczeniu, jedynie w obecności mamy.

"Życie jest do niczego, jeśli się nie ma kogo kochać."

Czytając zawsze zastanawiam się, jak ja poradziłabym sobie w sytuacji bohaterów książek. W tym przypadku nie wiem. I mam nadzieję, że nigdy się nie dowiem. Matka Jacka poradziła sobie najlepiej jak potrafiła i jestem pod wrażeniem jej wewnętrznej siły. Stworzyła dla synka namiastkę normalnego domu, wychowywała go w wierze i dbała o niego.

Emma Donoghue stworzyła opowieść o sile matczynej miłości oraz o tym, że nawet w beznadziejnej sytuacji można sobie poradzić oraz przywyknąć do aktualnej sytuacji. Dla mnie była to lektura pełna emocji, dlatego polecam ją szczególnie kobietom, jako ciepłą historię na weekend.

ocena: 4+/6 (Zadowalający +)

Pokój Emma Donoghue, tytuł oryginału: Room, przełożyła Ewa Borówka, wyd. Sonia Draga 2016, 403 strony, 1/1

Na podstawie książki powstał znakomity film nominowany m.in. do Złotych Globów - możemy przeczytać na okładce. Nominacjom nie zaprzeczę, ale czy film jest znakomity? Dla mnie nie. Co najwyżej przeciętny.

Zaczyna się tak samo jak pierwowzór, ciepła atmosfera, mama bawi się ze swoim synkiem, i drobiazgi powoli budują pytania, i wskazują na to, że coś jest nie tak. Pierwsza część filmu rozgrywała się dosyć szybko, ale później historia zaczęła mi się dłużyć. Nie spodobało mi się również to, jak bardzo ekranizacja odbiega od książki. Bezimienna Mama dostaje w filmie imię - Joy. To jeszcze jestem w stanie zrozumieć, bo wiadomo, łatwiej domyślić się o kogo chodzi kiedy w wypowiedzi występuje imię zamiast "mama". Ale dlaczego zmieniono wiek głównej bohaterki? W książce została porwana mając 19 lat, a w filmie - 17. Mam nadzieję, że to nie kwestia tłumaczenia (różnica wiekowa w pójściu na studia w USA i Polsce). Szkoda też, że usunięto kilka wątków.

Podsumowując, jeśli macie ochotę zapoznać się z historią Jacka, sięgnijcie po książkę. Czyta się bardzo szybko, jego opowieść nie nudzi się po 30 minutach, tak jak to było w przypadku filmu.

Pokój, reż. Lenny Abrahamson, wyk. Brie Larson, Jacob Tremblay, 2015

[źródło obrazka: notsopopular.com]