"Nigdziebądź" Neil Gaiman (81)

Tego autora, chociaż ze słyszenia, zna chyba każdy. Od dawna miałam w planach poznanie jego twórczości, ale nie natknęłam się wcześniej na jego książki, ciągle w kolejce było coś innego, wiecie jak to jest. Naprzeciw moim chęciom wyszła Mirya z bloga Magiel Kulturalny, organizując konkurs z najnowszym wydaniem Nigdziebądź. Jako że mam w życiu więcej szczęścia niż pecha (stwierdzenie tej przewagi jmoże wynikać z mojego pozytywnego nastawienia, zawsze nazywam siebie dzieckiem szczęścia), udało mi się wygrać. Mirya, dziękuję Ci za to, ile pracy włożyłaś w zapakowanie książki, po wyjęciu z paczki wyglądała pięknie!


Wydawnictwo Mag wznawia powieści Gaimana w twardej oprawie i zachwycającej grafice. Wyglądają tak, że mogłabym mieć na półce całą kolekcję. Matowa okładka, pełna szczegółów, chociaż utrzymana w odcieniach dwóch kolorów, ma błyszczące zdobienia. Niektóre elementy widać dopiero przyglądając się i ustawiając książkę pod odpowiednim kątem do padającego na nią światła. Żeby tego było jeszcze mało, ma ona wszytą zakładkę. Uwielbiam takie rozwiązania, które niestety coraz rzadziej są spotykane we współcześnie wydawanych książkach. Czyli, podsumowując, ze względu na wygląd zewnętrzny książkę warto mieć na półce. Co jednak kryje się w jej środku?

Richard Oliver Mayhew nie wie, że pomagając rannej dziewczynie, zupełnie odmieni swoje dotychczasowe życie, dosłownie straci je. Ale w zamian za to zyska nowe i pozna tajemnice Londynu Pod.

Nigdziebądź pojawiło się po raz pierwszy jako serial BBC w 1996 roku, jednak Gaiman chcąc opowiedzieć od początku do końca własną wizję, napisał również powieść. W założeniu miała to być baśń, działająca na dorosłych tak, jak książki, które uwielbiał w młodości. Dokładnie tak jest!

Po obyczajówkach oraz literaturze faktu z przyjemnością odpłynęłam znów w świat fantasy, razem z bohaterami tocząc walkę o przetrwanie w Londynie Pod. Jednak zauważyłam, że jest to powieść dla dorosłych. Społeczność podziemnego świata jest bezwzględna, rządna krwi, nie ma zahamowań. W książce nie brakuje krwawych, dokładnie opisanych scen. Najbardziej spodobała mi się kreacja czarnych charakterów powieści, czyli Croupa i Vandemara, ale to było do przewidzenia, zważając na ich czarny humor. Są oni prywatnymi zabójcami, którzy nie cofną się przed niczym.

"Trzeba było mnie posłuchać - powiedział. - Znacznie bardziej by się przestraszyła, gdybym urwał mu głowę, kiedy nie patrzyła w jego stronę, a potem wepchnął rękę do gardła i zaczął kiwać palcami. Zawsze krzyczą - dodał - gdy wypadają oczy."

Jedyne, co mnie irytowało, to kilkukrotne użycie takich form jak: drzwi się otwarły, ona otwarła, on otwarł. Wiem, że są one poprawne, jednak dla mnie wydają się nienaturalne i nie mogłam nie wykrzywić się, ilekroć spotkałam tę odmianę na kartach powieści.

Nigdziebądź było dokładnie tym, czego w danej chwili potrzebowałam. Powieść spisała się bardzo dobrze jako przerywnik między obyczajówkami. Niecierpliwiłam się, ciekawa zakończenia, którego nie udało mi się przewidzieć. Nie łatwo dziś znaleźć zamkniętą jednotomówkę, chociaż przyznam, że chętnie poznałabym dalsze losy Richarda.

W przyszłości chciałabym kontynuować przygodę z twórczością Neila Gaimana. Polecicie mi jego inne książki? Koniecznie chcę przeczytać Koralinę i Amerykańskich Bogów.

ocena: 4+/6 (Zadowalający +)

Nigdziebądź Neil Gaiman, tytuł oryginału: Neverwhere. Autor's Preffered Text, przełożyła: Paulina Braiter, wyd. MAG 2016, 367 stron, 1/1