Okładkowy zawrót głowy: styczeń i luty 2017

Wczoraj skończyłam Gusa (napiszę o nim już wkrótce), a dziś zabieram się za Zakazane życzenie J. Khoury (przeczytałam pierwsze zdania i mogę powiedzieć tyle: wow). W ten deszczowy poranek zapraszam Was na skumulowaną odsłonę OZG, z książkami, które czytałam w styczniu i lutym.

PROMYCZEK & GUS, KIM HOLDEN

Co prawda recenzja Gusa jeszcze się nie pojawiła, ale chciałam przedstawić Wam okładki obu części. Wydawnictwo Filia postawiło na własną, nową okładkę, która podoba mi się najbardziej. Amerykańskie, oryginalne wersje są minimalistyczne, jednak nie oddają wnętrza książki tak dobrze, jak pozostałe. Włoskie okładki również mi się podobają.

PROJEKTANTKA, ROSALIE HAM

W Polsce Projektantka ukazała się w wersji filmowej (kto jeszcze nie słyszał, szczerze polecam film z Kate Winslet w roli głównej). Najbardziej podoba mi się australijska okładka, która według mnie najbardziej oddaje nastrój powieści. Pozostałe, czyli brytyjska i francuska są przyzwoite, jednak nie zachwycają mnie.

MARGO, TARRYN FISHER

Czytałam ją już miesiąc temu, a wciąż zastanawiam się, co w tej książce było wytworem wyobraźni Margo, a co rzeczywistością, w której żyła. Pewnie nigdy się nie dowiem. Oczywiście pojedynek wygrywa okładka w wykonaniu Wydawnictwa SQN, ale u nich to już norma!

BYŁ SOBIE PIES, BRUCE W. CAMERON

Czas na pierwszą książkę, która wycisnęła ze mnie łzy. I to nie raz :D Kilka lat temu ukazała się już pod innym tytułem, jako Misja na czterech łapach, jednak obie książki różnią się tłumaczeniem. Do tej pozycji wrócę nie raz. Okładkowe, najwyższe podium należy do okładki amerykańskiej! Zaraz za nią jest projekt Wydawnictwa Kobiecego.

DAWCA, LOIS LOWRY

Tym razem polski wydawca powielił jedynie niefilmową i filmową okładkę książki. Najbardziej podoba mi się wersja włoska, oddająca treść powieści. Jest piękna!

WSZYSTKO ZA EVEREST, JON KRAKAUER

Kolejna książka, która wciąż siedzi w mojej głowie. Polskie wydanie z 1998 (po prawej), zupełnie mi się nie podoba. Bój wygrywa znajdująca się na półce mojego brata, uzupełniona wersja z 2015 roku, od Wydawnictwa Czarne.

NIGDZIEBĄDŹ, NEIL GAIMAN

O, w końcu jakieś potworki! Nie wiem, jaki był zamysł polskiego wydawcy z 2001 roku, chociaż ilustracja nawiązuje do treści to... nie przekonuje mnie wcale. Trzeba jednak pamiętać, jak wiele lat temu powstawały te okładki. Amerykańska ukazała się w 1998 roku, a brytyjska w 2005. Obie nie są złe, ale najbardziej podoba mi się najnowsze polskie wydanie, którym już się z resztą zachwycałam w recenzji.

Cieszę się, że polscy wydawcy co raz częściej decydują się tworzyć własne okładki, bo w większości przypadków wychodzi im to bardzo dobrze. Podsumowuję dwa miesiące, więc będzie dwóch zwycięzców: najnowsza polska wersja Nigdziebądź oraz włoska Dawcy.