Polski kryminał ma się dobrze, czyli "Czarodziejka" Agnieszki Płoszaj (86)

Każda kobieta marzy o pięknej miłości, która połączy ją i przeznaczonego jej mężczyznę na zawsze. Wiele z nas, zaślepionych wizją realizującego się marzenia, jest gotowych zmienić pierwszego lepszego faceta na lepsze. Chociaż z Mariuszem wiążą się tylko kłopoty, Mania usilnie upiera się, że będzie nad nim pracować. Czy dziewczyna ma szansę wyprowadzić recydywistę na prostą, czy stanie się kolejną ofiarą miłosnego zaślepienia?

Mania i Julia to dwudziestolatki, które prowadzą kawiarnię w Łodzi. Gdy jedna z ich stałych klientek zostaje zamordowana, trafiają w sam środek śledztwa.

Od ogółu do szczegółu

Na początku wydaje się, że śledztwo będzie krótkie i proste, chociaż policjanci badają również sprawę zabójstwa emerytowanego policjanta. Mętlik w głowie czytelnika wprowadzają krótkie, tajemnicze retrospekcje. W miarę jak przeszłość bohaterów wychodzi na jaw, wszystko staje się coraz bardziej zagadkowe. Właśnie taka jest atmosfera tej powieści, czytelnik nie dowie się więcej, niż musi, a strony przekłada się ekspresowo. 

Podobało mi się umieszczenie w Czarodziejce kawałka historii fabrykanckiej Łodzi, dzięki temu miasto stało się dla mnie czymś więcej, niż tylko domem dwóch skłóconych ze sobą drużyn piłkarskich, jak prawie każde większe miasto w Polsce. 

"Sam nie wiedział, czy to kwestia światła, czy po prostu zaskoczenie sprawiło, że większość zdjęć dziewczyny jest pomazana na czerwono. Tak jakby jej twarz ociekała krwią."

Trzonem każdego kryminału jest zagadka. W przypadku Czarodziejki, każda z sytuacji wnosiła coś do układanki. O życiu prywatnym bohaterów dowiedziałam się tylko tyle, ile było mi potrzebne, żeby poznać rozwiązanie. Próbowałam złożyć wszystkie podsuwane przez Płoszaj elementy w jedną całość i chociaż sprawiało mi to przyjemność, to nie udało mi się rozwikłać zagadki, dopóki autorka nie zdecydowała, że mam poznać prawdę.

. 

Bohaterów czar

Dziewczyny są swoimi przeciwieństwami. Mania to miła, wrażliwa i słodko nieporadna kobietka, a Julka jest pewna siebie i niedostępna. Polubiłam je, chociaż każda z nich raz, w pojedynczej sytuacji, mnie zirytowała. Nie odbierzcie tego jako wady w ich kreacji, ponieważ ich zachowanie w tamtych momentach dodało im realizmu. W końcu nie są jeszcze całkowicie dorosłe... W miarę, jak je poznawałam, zyskiwały moją sympatię. Nie sposób nie wspomnieć o dwóch policjantach prowadzących śledztwo. Kuba i Tomek stanowią zgrany zespół, nie straszna im żadna sprawa. Bardziej polubiłam Tomka, bo ma w sobie więcej z dobrego człowieka, niż jego kolega.

Autorka posługuje się dopasowanym do rzeczywistości bohaterów językiem, nie znalazłam w powieści ani jednego błędu czy literówki, więc ukłony w stronę wydawnictwa. Dolna część okładki jest utrzymana w mojej ulubionej kolorystyce, błyszczące zdobienia dodają jej uroku. Musiałam się jednak przez chwilę przyzwyczaić do przenikających się warstw. Efekt oceniam bardzo pozytywnie, również za sprawą skrzydełek, które chronią rogi okładki.

Jedyne, co mnie denerwowało, to brak niektórych szczegółów, które były podawane do wiadomości później. Na szczęście nie miały one dużego znaczenia. Mam na myśli treść czytanego przez bohatera maila lub co takiego zobaczył na ekranie laptopa jednego z bohaterów. 

Debiutancka powieść Agnieszki Płoszaj jest dowodem na to, że polski kryminał ma się dobrze. Na pierwszy rzut oka prości bohaterowie, okazują się być dobrze wykreowani, a ich przeszłość kryje wiele sekretów. Odkrywanie ich w mrocznej Łodzi było pasjonujące. Ale autorko, jak mogłaś, w takim momencie, kiedy wszystko wydawało się być wyjaśnione, zrzucić prawdziwą bombę! O tak, czekam na kolejną część! Bo... będzie, prawda?

ocena: 5/6 (Powyżej Oczekiwań)

Za egzemplarz recenzyjny książki dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

Czarodziejka Agnieszka Płoszaj, wyd. W.A.B. 2017, 430 stron, 1/?