Ostrzegam, czyli rozczarowania książkowe 2017 roku

Zeszły rok był dla mnie bardzo dobry pod względem czytelniczym, przeczytałam 67 książek, a tylko kilka z nich zapisało się w mojej pamięci negatywnie. Nie zawsze ze względu na treść. To moja subiektywna ocena, ale mam nadzieję, że pomoże Wam dokonać przemyślanych czytelniczych wyborów, bo na te książki zwyczajnie szkoda czasu.

"Drugi Harry Potter" mówili...

Napisać na okładce polskiego debiutu "Gdyby Harry Potter był dziewczyną, nazywałby się Kate Hallander!" to nic innego, jak porządny strzał w kolano, zwykły brak profesjonalizmu Wydawnictwa Czwarta Strona, świadczy to też o zupełnym oderwaniu się od rzeczywistości i zapatrzeniu w swoje dzieło autora. Wiecie, ja przeżyłabym ten napis, a nawet cieszyłabym się, gdyby ta książka była dobra. Gdybym mogła się cieszyć lekturą. Ja naprawdę nie mogłam się jej doczekać. Pięknie wydana, opisywana z zachwytem przez recenzentów, a kolejne tomy już na horyzoncie. 

Główna bohaterka tak niesamowicie mnie irytowała, była dziecinnie nieporadna, a czytając jej rozmowy z ciotką miałam ochotę rzucić książką w ścianę. Tylko trochę szkoda było mi tej oprawy. Jedyną fajną rzeczą był kolorowy magiczny świat. Tylko kolorowy magiczny świat. Szkoda. Wydarzenia są... widać, że naciągane, bohaterowie mogą się pochwalić co najwyżej wieczną ślepotą i zdaniem się na łut szczęścia, a raczej tego, co wymyśli autor. Część zainteresowanych wciąż twierdzi, że ta książka to drugi Harry Potter. Przecież jest tam dziecko-czarodziej, magiczny świat i czarodziejskie zwierzęta (dzięki uprzejmości Eweliny z bloga Gry w bibliotece). 

Dalszy komentarz jest zbędny.

PS. Widok tej książki na mojej półce boli...

Kroniki Jaaru Adam Faber

Cukier, czyli biała śmierć

Dobry pomysł na książkę to tylko połowa sukcesu. Jest to szczególnie widoczne na przykładzie Tysiąca pocałunków Tillie Cole. Umierająca babcia zostawia wnuczce słoik, który dziewczyna ma wypełnić pocałunkami. Relacja łącząca obie kobiety była też ciekawie pokazana, dlatego liczyłam na dobrą książkę. 

Im dalej, było tylko gorzej. Chociaż wyidealizowani bohaterowie dali się lubić, wyciekająca z każdej strony słodycz przyprawiała mnie o ból żołądka. I silną chęć odłożenia tej książki na bok. Rune i Poppy, nastolatkowie, wyznawali sobie miłość tak wymyślnymi sformułowaniami, że nie pokusiliby się na nie niektórzy dorośli. Zabrakło jej realizmu.

A miało być tak śmiesznie...

Poczucie humoru to coś bardzo subiektywnego. Do jednego trafiają takie, a do drugiego inne żarty. Zwykle śmieję się razem z innymi, jednak szczególnie upodobałam sobie czarny humor. Czytając lubię się śmiać, dlatego jeśli ktoś w recenzji (nie jednej) wspomina, że książka jest pełna żartów, biorę ją w ciemno.

Sytuacje, zdania, bohaterowie, którzy mieli mnie rozbawić, mogli liczyć jedynie na mrugnięcie. Miałam też wrażenie, że większość tej książki to nic nie wnoszący słowotok, którego obecność potęgowała jeszcze zupełny brak świata przedstawionego i niewyjaśnionych zjawisk. Jedyną ciekawą część Sztyletu rodowego Aleksandry Rudej stanowią osobliwi bohaterowie, ale to nie wystarczy, żebym przymknęła oko na inne, wyraźne wady. 

Treść to nie wszystko

Latem w moje ręce trafiła cieniutka książeczka, którą przeczytałam dosyć szybko. Nie mam zastrzeżeń do treści, bo Tajemnica wyspy Flatey mi się podobała. Jednak zapamiętałam ją negatywnie z zupełnie innego powodu, jakim jest jej wydanie. 

Wydrukowana na szarym i cienkim papierze, z rozdwajającą się okładką (po normalnym użytkowaniu). Z tyłu dumnie nosi napis "39,90". To nawet nie jest śmieszne. Z ciekawości przejrzałam inne książki z podobną ceną, i wszystkie są wydane sto razy lepiej. To wielka szkoda, bo takie wydanie zniechęca do sięgnięcia po zawartość, która jest przecież w porządku. Za brak profesjonalizmu albo cięcie kosztów odpowiada Wydawnictwo EditioBlack.

To były ostrzeżenia. Jeśli szukacie inspirujących, porządnych lektur zajrzyjcie jeszcze do mojego zestawienia najlepszych książek, które czytałam w 2017 :D

A teraz opowiedzcie mi o Waszych rozczarowaniach!