Dlaczego polecam książki? Kilka słów o mojej recenzenckiej działalności.

Raz na jakiś czas wraca w blogosferze dyskusja na temat rzetelności recenzentów, którzy oceniają większość książek pozytywnie. Niedawno pewna sytuacja stanęła mi ością w gardle tak bardzo, że postanowiłam zabrać głos.

Sprawa miała miejsce na Instagramie. Dziewczyna ostro wypowiedziała się o pewnej książce, po czym dostała wiadomość z gratulacjami, że w końcu ktoś skrytykował książkę otrzymaną od wydawnictwa, a nie tylko ciągle poleca i poleca. Odebrałam to dosyć osobiście, ponieważ bardzo rzadko zdarza mi się krytykować książki, dlatego chciałabym opowiedzieć o tym, jak wygląda to z mojej strony.  

Po pierwsze: misja

Czytam od dziecka, pochłaniam książki w o wiele większych niż statystyczny polak ilościach. Od dawna też chciałam się tym dzielić z ludźmi, a w swoim otoczeniu mam niewiele osób, z którymi mogę o tym każdego dnia rozmawiać. Trzy lata temu założyłam tego bloga właśnie po to, żeby pisać na nim o książkach. A o jakich książkach mam pisać, jeśli nie tych, które mi się podobały?

Sięgam po bardzo różne gatunki, potrafiąc docenić ich charakterystyczne cechy. Mój gust czytelniczy jest już na tyle wyrobiony, że uwierzcie mi, po przeczytaniu opisu książki, często też jej fragmentu i zagranicznych opinii prawie na pewno mogę stwierdzić, czy to lektura dla mnie. Zdarzają się pomyłki, ale są bardzo nieliczne. 

Zawsze staram się w podsumowaniu recenzji wskazać, do jakiej grupy odbiorców jest kierowana dana książka. Bo chociaż tak wiele lektur trafia w mój obszerny gust nie znaczy to, że powieść historyczna Wam się spodoba, jeśli zaczytujecie się tylko we współczesnych thrillerach. Bardzo cieszę się z tego, że mam czas na tak wiele wspaniałych książek, a fakt, że otrzymuję je w ramach współpracy nie ma związku z moją oceną. Wybieram z propozycji tylko te lektury, które raczej mi się spodobają, nie chcąc tracić czasu na coś, co nie będzie w moim guście. Tutaj kilka słów o moich ulubionych gatunkach. 

Kolejna kwestia, która pośrednio jest dla mnie wyznacznikiem jakości książki, jest umieszczone na okładce logo wydawcy. W niektórych przypadkach wiadomo, że można się spodziewać profesjonalizmu pod względem redakcji, korekty i samego wydania. Przecież nad jedną książką pracuje grupa wykształconych w tym kierunku ludzi, którzy wiedzą, co robią. Oczywiście zdarzają się też takie powieści, które ze względu na wydawcę omijam. 

Czy tylko polecam?

Tajemnicą poliszynela jest fakt, że wydawcy w ramach współpracy proszą o niezamieszczanie negatywnych opinii. Osobiście się z tym spotkałam, natomiast nigdy nie musiałam się nad tą kwestią zastanawiać, bo nie wzięłam od nich żadnej książki, którą oceniłabym bardzo nisko. Oczywiście jeśli coś mi się nie podoba to o tym piszę, natomiast nie zdarzyło mi się, żeby ktokolwiek miał z tym problem. Ważne jest też, żeby umieć odróżnić krytykę będącą wytknięciem czegoś, co nie zagrało, od hejtu niepopartego żadną argumentacją.

Wracając jeszcze do negatywnych opinii, jestem akurat zdania, że niezależnie od formy, lepiej mówić o czymś źle niż wcale. Działa to w ten sposób, że wchodząc do księgarni lepiej kojarzysz okładkę, a jeśli nawet pamiętasz opinię, może zdecydujesz się przekonać na własnej skórze, czy ta książka jest aż tak zła? 

Chociaż nie lubię się czepiać, to zdarzyło mi się mocno skrytykować kilka książek, o których piszę w zbiorczym poście z rozczarowaniami książkowymi 2017 roku. Jeśli chodzi o współprace to przy okazji Tajemnicy Wyspy Flatey zrobiłam więcej, niż napisanie negatywnej recenzji. Krótka powieść mi się podobała, natomiast ostro skrytykowałam wydanie i cenę okładkową, zupełnie nieadekwatną do jakości produktu. Co na to wydawnictwo Editio? Podziękowali i przysłali mi kolejne propozycje nowych tytułów do recenzji.

Czy zatem jeśli 99% opinii na moim blogu jest pozytywna, a książki są ostatnio w większości otrzymane w ramach współpracy, moja praca recenzencka jest mniej rzetelna? Sami musicie sobie odpowiedzieć na to pytanie. Ja uważam, że nie. Jasne, mogłabym wybrać coś zupełnie nie w moim guście, skrytykować, przemęczyć się, ale czy w czytaniu nie chodzi przypadkiem o przyjemność?


PS. Poparciem tego co mówię może być sytuacja z książką pt. Alan Cole nie jest tchórzem. Podziękowałam za egzemplarz recenzencki, jednak podczas Targów w Krakowie otrzymałam jako jedną z niespodzianek właśnie tę książkę. Kilka dni temu zabrałam ją w podróż pociągiem, bo jest dosyć krótka i najlżejsza z mojego stosiku do przeczytania. Za mną 80 stron i raczej jej nie dokończę, bo to nie moja bajka, irytują mnie bohaterowie, więc nie będę tracić na nią czasu. Nawet, jeśli dzięki temu w końcu mogłabym coś skrytykować!