Pies w dawnej Wenecji, czyli "Mam na imię Jutro" Damian Dibben (206)

Jako szczęśliwa właścicielka czekoladowego, rozbrykanego labradora, uwielbiam sięgać po książki, których bohaterami są psy. Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o Mam na imię Jutro.

Wenecja, rok 1815. Pewien pies czeka na swojego pana pod drzwiami katedry. Lata temu usłyszał od niego, że jeśli zgubią się w tłumie, właśnie tam ponownie się spotkają. Jednak cała opowieść zaczyna się lata wcześniej, a akcja prowadzona jest dwutorowo. Główna część, gdzie pies po latach czuje trop swojego pana, jest przeplatana kawałkami przeszłości. Są one prezentowane w taki sposób, że mają odniesienie do tego, co dzieje się w Wenecji, uzupełniając główny wątek. 

"Do czego dojdziemy w życiu, jeśli będziemy się chować po kątach? Tylko w świecie na zewnątrz znajdziemy odpowiedzi. I radość. I ostrygi, mój czempionie."

Do przeczytania tej książki przede wszystkim przekonał mnie obecny tu motyw psa. Dlatego bardzo ucieszył mnie fakt, że to właśnie ten zwierzak jest głównym bohaterem powieści, jednocześnie będąc jej narratorem. To duża zaleta tej powieści, chociaż w tym przypadku spojrzenie na świat oczami psa różni się od tych, które już miałam okazję poznać, za sprawą innych książek. Bohater Mam na imię Jutro ma wiele cech człowieka, rozumie naszą mowę, a sam posługuje się bogatym językiem. Z tego powodu ta opowieść nabiera cech baśni, a nie realistycznej historii, która mogłaby się wydarzyć w rzeczywistości, chociaż nie brakuje w niej nawiązań do wydarzeń z tamtych czasów i ówczesnych artystów.

A to przecież opowieść jest najważniejsza! Historia psa, który po wielu latach wybiera się w podróż, żeby odnaleźć swojego pana, jest też uzupełniona nadającą jej szczególnej problematyki alchemią. Związany ze stosowaniem różnych mikstur dylemat etyczny skłonił mnie do myślenia, a przedstawienie różnych stanowisk w tym wymiarze uzupełniło moje postrzeganie tego problemu. Podobała mi się również sama atmosfera powieści i dawnej Wenecji, oraz kontekst historyczny, przedstawiony w krótkim kalendarium na początku książki. 

"Cieszymy się tym wszystkim, bo wiemy, że przeminie."

Zabrakło mi przetłumaczenia wielu krótkich zdań wypowiadanych po włosku, które zostały przedstawione w jedynie oryginalnym brzmieniu.. Znaczenia części z nich można było się domyślić, jednak to mi nie wystarczyło. Powinny one być oznaczone przypisami z tłumaczeniem.

Mam na imię Jutro to piękna opowieść o więzi psa i jego pana, chwilami wzruszająca, pozostawiająca w sercu uczucie ciepła. Chociaż od samego początku czuć, że jest to tylko baśń, warto przeczytać ją ze względu na niepowtarzalną atmosferę dziewiętnastego wieku i głównego, rozszczekanego bohatera. Polecam również młodszym czytelnikom, którzy będą zachwyceni magią tej historii!

ocena: 7/10

Recenzja powstała w ramach współpracy z portalem Bookhunter.pl

Mam na imię Jutro Damian Dibben, tytuł oryginału" Tomorrow, przełożył Janusz Ochab, wyd. Albatros 2019, 381 stron, 1/1